Γραμμα σε μια πρωην ερωμενη

Kαλημέρα!

ξύπνησα αργά, αρκετά αργά. Έφτιαξα ένα καφέ και φωτοσύνθεσα
για λίγο στη βεράντα. (Έναν ήλιο σαν και αυτό να στο τρώει τ' αφεντικό...)

σε σκεφτόμουν χτες
και ένιωθα ότι πέρα από το "ηλιόλουστο" του πράγματος
υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα μας.
όχι σωματική αλλά συναισθηματική. Ελπίζω να μη διαβάζονται κάπως αυτά που γράφω, εξηγούμαι! Δεν σου χρεώνω ότι εσύ απομακρύνεσαι. Αυτού του είδους την απόσταση την
ένιωθα στις περισσότερες από τις μέχρι τώρα ερωτικές μου σχέσεις. Όχι στις φιλικές, αυτές έχουν τα δικά τους προβλήματα! Σαν η σωματική επαφή να αντικαθιστά την λεκτική.

Παλιότερα είχα ένα ιδανικό για τις σχέσεις μου. Δομημένο και στηριγμένο
σε άκαμπτα επιχειρήματα. Θέλω μια σχέση πάνω από όλα φιλική και
μετά ερωτική. Περνώντας ο καιρός και τα χρόνια (οι γκρίζοι μου κρόταφοι
το ομολογούν), ε, κάπου ξεχάστηκα, κάπου έβαλα νερό στο κρασί μου, που λένε
και τώρα πια πάει το ιδανικό μου!

Σκεφτόμουν τι έλεγες μετά το σορτμπας για τα "αγγίγματα" που μένουν στην επιφάνεια. Που διαπερνάνε το δέρμα και δεν ριζώνουν. Το έχω νιώσει τόσες φορές που πλέον μου έγινε συνήθεια και πλέον δεν το σκέφτομαι.
Και νομίζω ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος αντιμετωπίσεις τέτοιων ζητημάτων.

Λίγα χρόνια πριν είχα περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι, κλεισμένος σε ένα μικρο, δροσερό από την υγρασία της Κέρκυρας, ισόγειο διαμέρισμα, κλειστά παντζούρια, μαζί με τον Πέτρο. Κάθε πρωί μέχρι το μεσημέρι, πίναμε και φιλοσοφούσαμε. Μια σωστή συμβουλή, ίσως το μόνο λογικό που είπε ποτέ ο Πέτρος στα 6 χρόνια που τον ήξερα, ήταν η παραβολή με τις τρύπες.

Όλες οι άνθρωποι, κατά τη διάρκεια της ζωής μας, προσπαθούμε να αποφύγουμε τις «στραβές» που έρχονται και μας χαλάνε την ηρεμία, την χαρούμενη και ευτυχισμένη περίοδο που διανύουμε. Ή ακόμα χειρότερα, έρχονται η μια πίσω από την άλλη και δεν μας αφήνουν να χαρούμε μπουτσούνι.
Τι κάνουμε λοιπόν; Το παλεύουμε λίγο από δω λίγο από κει, να μπαλώσουμε τις τρύπες από τις οποίες ξεμυτάνε οι στραβές. Έλα όμως που αυτές, πονηρές και ευλύγιστες όλο και τα καταφέρνουν. Σαν τα μικρόβια και την αντιβίωση, ένα πράγμα. (Σου στέλνω και το τραγούδι που ακούω αυτή τη στιγμή. Μόλις μπήκε και λίγος ήλιος πίσω από την πλάτη μου.)
Έτσι το αποτέλεσμα είναι να μπεις σε ένα φαύλο κύκλο όπου κυνηγάς συνέχεια στραβές και κλείνεις τρύπες. Κουραστικό και ψυχοφθόρο, θα έλεγα.
Η άλλη λύση είναι να μην νοιαστείς για τις τρύπες. Να αράξεις πίσω και να τις δεις όλες μαζί απέναντι σου. Κατά αυτό τον τρόπο, αράζοντας πίσω την πλάτη και ανοίγοντας το πλάνο κα καλύτερη θέα έχεις, βλέπεις και πέρα από τις τρύπες, και αποφεύγεις περισσότερες στραβές.
Αυτή ήταν η σοφή παρεμβολή. Δεν μπορώ να σου πω ότι την εφάρμοσα τα επόμενα χρόνια και τώρα είμαι ένας ευτιχισμένος γιόγκι. Αλλά είναι πολύ βοηθητική να την θυμάμαι όταν πνίγομαι από μόνος μου.

Μου συμβαίνουν κάποια αντιφατικά πράγματα αυτό τον καιρό. Από την μια νιώθω ότι κάθε στιγμή που συμβαίνει μια «αποκάλυψη». Όταν σκέφτομαι κάτι, όταν κάνω κάτι καινούργιο κα όταν κάνω σεξ με έναν/ μία άνθρωπο. Ξαφνικά γεμίζω και χαίρομαι, σαν να ανοίγω και να απλώνομαι. Κάποιες στιγμές μετά ξεφουσκώνω και αρχίζω να αδειάζω, σαν τρυπημένο μπαλόνι. Αυτό βέβαια είναι μια κυκλοθυμική υπερβολή. Το έχω εντοπίσει, με έχει εξουθενώσει στο παρελθόν και τώρα προσπαθώ να το κοντρολάρω, πάντα με τη μέθοδο της στραβής και της τρύπας.

Αρκετά φλυάρησα, θα σου στείλω και το δεύτερο τραγούδι που ακούω (και τραγουδάω ταυτόχρονα).

Σε φιλώ πολύ