εκτος πλαισιου

Μια βασικη μου αρχη ειναι η αρχη της αλληλεπιδρασης. Τα παντα για να υπαρξουν χρειαζονται νοηματοδοτηση και αυτη ερχεται μεσω της επαφης τους με αλλα πραγματα, οπου μεσα στην κατηγορια "πραγματα" χωρανε απο ανθρωποι μεχρι υλικα αντικειμενα και ιδεες. Μια γατα ειναι γατα επειδη δεν ειναι σκυλος ή ποντικι. Το γκρι ειναι ενα συγκεκριμενο χρωμα επειδη διαφερει απο το ροζ, το πρασινο και το μαυρο. Το θηλυκο δεν ειναι αρσενικο κλπ. Απο τη μια πλευρα οι κατηγοριοποιησεις αυτες ειναι απαραιτητες για την μεταξυ μας επικοινωνια απο την αλλη εμπεριεχουν τροπους καταταξης και αξιολογησης.Σκουρο γκρι, πιο ανοιχτο. Τι γατι ειναι αυτο που δαγκωνει; Ειναι γατοσκυλο κλπ.


Μεσω της αλληλεπιδρασης λοιπον οριζομαστε και οριζουμε. Πως ακριβως γινεται αυτο; Αυθαιρετα; Ή υπαρχουν κανονες που οριζουν τη διαδικασια αυτη; Ας υποθεσουμε οτι υπαρχουν κανονες και μαλιστα τοσο σφιχτοι που οριζουν και τι μπορει να ειναι υπαρκτο και τι οχι. Μπορει να υπαρξει το γατοσκυλο; Το χρωμα φουξιαγκρι; Κι αν υπαρχει ειναι βιωσιμο ή μπλεκοντας τις κατηγοριες γινει μια υλη εκτος τοπου; Μια μη εφαρμοσιμη θεωρια; Ενα ζωο που εμφανιζεται μονο στα παραμυθια, σαν το Γατο της Αλικης; Και τι γινεται οταν αυτες οι ρευστες κατηγοριοποιησεις ειναι μερος της ζωης μας; Τι συμβαινει τοτε στη διαδικασια αλληλεπιδρασης;

Τους τελευταιους 5 μηνες βρισκομαι στο "νησι" για ενα μεταπτυχιακο. Αποφασισα, μετα απο μια εντονη εσωτερικη διεργασια, να ερθω ως τρανς αγορι. Κυριως γιατι μου ηταν αδυνατο να με αντιληφθω ως κοριτσι και επειδη θεωρησα το συγκεκριμενο τμημα ενα ασφαλες μερος για εμφυλες "παραβασεις". Και επειδη το "νησι" δεν ειναι το καθημερινο μου περιβαλλον της Αθηνας οπου θα χρειαζοταν περισσοτερες εξηγησεις ισως για το πως και το γιατι. Ηρθα, μιλησα στις συμφοιτητριες μπηκα και στην θεατρικη ομαδα. Το πρωτο συναισθημα ηταν η διστακτικη αλληλεπιδραση. Μια προσεκτικη αντιμετωπιση απο τις/ τους γυρω. Κατι σαν "μην αγγιζεται ποιος ξερει τι θα γινει". Οσο παιρνουσε ο καιρος και μεχρι τα χριστουγεννα μιλουσα με λιγα ατομα, τοσο στο τμημα οσο και στην θεατρικη, κυριως με τις λεσβιες και τα γκει αγορια. Ηρθαν τα χριστουγεννα και στην επιστροφη καπως η αρχικη αμηχανια ειχε σπασει. Αρχισαν τωρα να μου λενε πως βιωσαν την παρουσια μου στον χωρο. Μια συμφοιτητρια απο το δικο μου τμημα και αλλη μια απο το αλλο. Οι αφηγησεις ειχαν κοινα σημεια κυριως στο "περιεργο" και "πρωτογνωρο" και ταυτοχρονα στη δηλωση καλης προθεσης και θετικοτητας. Απο τη δικια μου πλευρα δεν υπηρξε καποια αρχικη προσπαθεια προσεγγισης. Διακατεχομουν και απο μια αρνητικοτητα η οποια εχει μεινει μεχρι τωρα, επιβεβαιωμενη, για καποια ατομα. Για αλλα οχι.


Αυτο που αντιληφθηκα νωρις ειναι πως αλληλεπιδρουσα ως ενα περιεργο ειδος λεσβιας. Μια συμφοιτητρια, ενα μεσημερι, σε ανυποπτο χρονο ηρθε να μου δηλωσει πως "δεν πιστευω πως εισαι αντρας που του αρεσουν οι γυναικες αλλα απλα λεσβια". Ευχαριστω για την πληροφορια αλλα δεν μ'αρεσουν οι γυναικες, οχι μονο τουλαχιστον ή δεν μ'αρεσουν με τον τροπο που εσυ το εννοεις. ..Υστερα, οταν αρχισα να εκδηλωνω ενδιαφερον για αγορακια οι αντιδρασεις ηταν "Σ'αρεσουν τα γκει αγορια;!;" Οχι, μ'αρεσουν ολων των ειδων τα αγορια... Και "Σ' αρεσουν τα αγορια!:!" "Δηλαδη σου αρεσουν εξισου τα αγορια και τα κοριτσια;!;!". Μεχρι χτες το βραδυ που μια κοπελα, που γνωρισα προσφατα μου, μου δηλωσε την χαρα της που με γνωρισε καθως ειμαι ενα ατομο τοσο out and proud ως λεσβια. Η αλληλεπιδραση και η νοηματοδοτηση τελικα ειναι κατι που δεν μπορουμε να ορισουμε. Οριζεται μεσα απο στερεοτυπα, απο μαθημενες διαδιακασιες και συγκεκριμενες εικονες που εχουμε ενσωματωσει.

Χτες το βραδυ, τελευταια κυριακη αποκριας, εβαλα μια φουξια περουκα, βαφτηκα και βγηκα εξω. Μετα απο πολυυυυ καιρο αγορια με πειραζαν στο δρομο, με κοιτουσαν εντονα και μαλιστα ενας μπαρμαν με αγγιξε, περισσοτερο απο οσο του επετρεπαν τα 3 δευτερολεπτα της γνωριμιας μας και ο σκοπος της. Τα παιδια που βγηκαμε μαζι εντυπωσιαστηκαν με την αλλαγη μου και με κοιτουσαν συνεχως. Ενας γνωστος δεν με αναγνωρισε, οσο και να του χαμογελουσα σιωπηλα! Ασχετη απορια: Τα ρουχα κανουν τον παπα ή ο παπας τα ρουχα; Μετα απο λιγη ωρα μπηκαν στο μαγαζι δυο τρανς τυπισσες τις οποιες εμεινα να χαζευω για ωρα. Ταυτιστηκα αλλα δεν νομιζω να το καταλαβε αυτο καποια απο την παρεα, ουτε οταν τους ελεγα οτι τις βρισκω απιστευτα σεξυ. Ταυτιστηκα τοσο γιατι εκεινη τη στιγμη ενιωθα κι εγω in drug οσο και γιατι ενιωθα τη εμφυλη ρευστοτητα τους. Οι ιδιες βεβαια δεν μου εδωσαν και πολυ σημασια και ας τους εξεφρασα τον θαυμασμο μου..

Ποιο ειναι το πλασιο, που εχω βαλει ως τιτλο της αναρτησης και που θελω να καταληξω; Το πλαισιο, απο το οποιο ειμαι εκτος τους τελευταιους μηνες ειναι η queer παρεα-οικογενεια μου. Ανθρωποι που δεν αντιλαμβανονται την βιολογια ως τη βαση της σεξουαλικοτητας και της εμφυλης ταυτοτητας. Το πλαισιο αυτο μου λειπει. Τοσο γιατι εξω απο αυτο χανω την θεση μου και τον αυτοπροσδιορισμο μου οσο και λογω της μη ευκολης δυνατοτητας του κοσμου να σκεφτει εξω απο τις ετοιμες κατηγοριες. Και αυτομε πεταει απ'εξω. Ευγενικα μεν αλλα με πεταει. Με το γαντι με θετει εκτος. Ακομα και οταν βρισκομαι μεσα στις παρεες βρισκομαι σαν κατι "εξωτικο" σαν τους χτεσινοβραδυνους "αγγελους" (οπως τις χαρακτηρισε και μια κοπελα). Και τωρα δεν θελω να βγω για καφε κι ας με παιρνουν τηλεφωνα γιατι ενσωματωνω κι εγω με τη σειρα μου αυτη την πολυπλοκη διαδικασια και κουραζομαι. Ετσι ξυπνησα στις 16.00 και αρχισα να γραφω στο blog. Οχι και τοσος καλος τροπος εκπαιδευσης της κοινωνιας στην αποδοχη της ποικιλομορφιας...