αμφιθυμιες

Στεκομαι τωρα μπροστα απο το λαπτοπ, εχω κι ενα τσιγαρο στο τασακι και σκεφτομαι περισσοτερα απο οσα γραφω. Χτες το βραδυ, λιγο πριν με παρει ο υπνος σκεφτηκα πως θελω να ανεβασω αλλο ενα ποστ.Λιγο καιρο πριν ηταν σιγουρο πως δεν ειχα κατι αλλο να πω. Οι λογοι που με εκαναν να ανοιξω αυτο το μπλογκ δεν υπαρχουν πια οποτε γιατι να συνεχισω να γραφω; Για πιο λογο και για πιο θεμα; Μερες μετα ολο και κατι ανεβαζα ολο και πιο αραια. Μεχρι χτες το βραδυ που μια καινουρια γνωστη μου λεει "εσυ εισαι ο urban sky,ε;' Oυπς και νομιζα πως η ιντερνετικη μου ταυτοτητα ειναι μονο ιντερνετικη...

Οσο ελειπα στο νησι και ζουσα τη δικη μου, εσωστρεφη και την ιδια στιγμη την πιο εκτεθειμενη περιοδο της ζωης μου, ετσι τουλαχιστον ενιωθα, δεν ειχα ιδεα τι γινοταν εδω στην αθηνα. Οταν επεστρεψα, σχεδον ενα χρονο μετα η αμηχανια μου για την αμηχανια των αλλων σχετικα με τις εμφυλες ταυτοτητες μου εκαναν τις επαφες μου πολυ συγκεκριμενες, προσεκτικες και ταραγμενες. Μηνες μετα ξαναβρισκω την αισθηση της αυτοεικονας μου και μπορω να δω και περα απο τη μυτη μου. Λιγο οι φιλες, λιγο οι ομαδες, λιγο το διαβασμα, λιγο καποια σχολια που αναρωτιουνται γιατι αφησα το μπλογκ και το ηθικο μου αρχισε να παιρνει τα πανω του.

Μια συντροφισσα με ρωτησε, χτες, αν ημουν σε διαδικασια "αλλαγης". Εννοουσε "φυλου", δεν το διατυπωσε, δεν χρειαστηκε αφου καταλαβαινομαστε. Της απαντησα "ναι αλλα μαλλον βαρεθηκα να περναω διαρκως". Μια συντροφισσα και φιλη με χαρακτηρισε "ανθρωπολογο που κανει την ερευνα απο τη θεση του υπο μελετη υποκεμενου". Οπως και να το πεις σωστο ειναι.

Λιγες μερες πριν ντυθηκα ομορφα. Εβαλα το πουκαμισο μου, την γραβατα μου και ηθελα να βγω. Τελικα αποφασισαμε να βγουμε σε ενα στεκι στα εξαρχεια και εγω αλλαξα ρουχα και εβαλα μια μαυρη μπλουζα. Και μετα αναρωτιομουν γιατι το εκανα αυτο; Ποιος ειναι αυτος ακριβως ο μπατσος που κυκλοφορει σε ορισμενα μερη και οριζει το πως θα παρουσιαστω; Σκεφτομουν τα βλεμματα και το ποσο με εχουν κουρασει. Βλεμματα που δεν μου χρειαζονται, δεν τα θελω γυρω μου αλλα ειναι παντα παροντα και οριζουν το ζωτικο μου χωρο. Κι αν πρεπει να διατυπωσω ενα λογο για τον οποιο ξαναγραφω ειναι αυτα τα βλεμματα και μια αναγκη απεξαρτησης απο αυτα.