Αυτο το μπλογκ αλλαζει αναλογα τη διαθεση μου. Περσι ηταν μαυρο, φετος πρασινο, σαν το δωματιο που μενω στο κεντρο της πολης. Και λεω δωματιο γιατι αν η πορτα του ηταν συνεχεια ανοιχτη, προς το διαδρομο της πολυκατοικιας, ισως να επαιρνε κατι απο την λεξη "σπιτι".
Σκεφτομαι αυτον τον καιρο πως αλλαζει, ή οχι και τοσο, η αισθηση του εαυτου μου, η αισθηση του σωματος μου, του σχηματος του, του ειδους του, με καθε διαφορετικο ανθρωπο που συναναστρεφομαι ερωτικα. Εχει να κανει πραγματικα με τις αλλες ή εχει να κανει με την αδυναμια μου να συγκρατησω μια εικονα για μενα στον καθρεφτη;Με αποσυντονιζει ο εαυτος μου. Δεν στεκεται ποτε σε ενα σημειο να συζητησουμε λιγο, να τα βρουμε, βρε παιδι μου, να κατασταλαξουμε καπου. Και μετα αναρωτιεμαι, θα ειμαι παντα ετσι; Καπως συμβαινει και ημουν παντα ετσι.
Χτες το βραδυ, μετα απο δυο σκαρτα τσιγαρα φαντασιωνομουν ζωδιακα, και οπως σε κρατουσα αγκαλια και ειχα τυλιξει τα χερια μου γυρω απο την μεση σου, με ενιωθα να αιωρουμε, τα ποδια μου στον αερα, τα χερια μου σε κρατουσαν και ησουν εσυ η επαφη μου με τη γη. Σαν μπαλονι με ιλιον. Σαν να φουσκωσε ο αερας μεσα μου και διεκδικησε τη θεση του. Και εσυ η γη, αναποφευκτα.
Και ειναι οι καιροι περιεργοι. Κατι η κριση, κατι οι νεκροι, κατι η επισκεψη στο νησι. "Εδω ο κοσμος καιγεται κι εσυ ασχολεισαι με τα γκομενικα;" Η φωνη της ρεαλιστριας φιλης ηχησε χτες το βραδυ μεσα απο το μσν. Χρονια τωρα καταναλωνω πολυ φαια ουσια στα "γκομενικα" ωσπου καπου πειστικα κι εγω οτι εχει νοημα αυτη η διαδικασια. Ειναι και οι ανθρωποι που ειναι τοσο γοητευτικα ομορφοι και τοσο τρομαχτικοι ταυτοχρονα. Με αποσυντονιζουν και με παρασερνουν απο δω κι απο κει.
Καποια στιγμη ειχα ανεβασει ενα ποστ για το πολυαμορι. Μετα ισως και να πηρα πισω οτι ειχα γραψει. Τωρα σκεφτομαι μακαρι να ημουν πολυγαμικη οσο και μακαρι να ημουν μονογαμικη. Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα σε μια ωρα δουλευω, γιατι η "πνευματικη" εργασια δεν νοειται ως εργασια. Οσο και να διαβαζεις, οσο και να γραφεις δεν κανεις τιποτα. Σαν τις νοικοκυρες ενα πραγμα.
Ακουω τριτο προγραμμα, οτι και να παιζει,
http://62.103.164.228:8080/trito
Χτες το βραδυ, μετα απο δυο σκαρτα τσιγαρα φαντασιωνομουν ζωδιακα, και οπως σε κρατουσα αγκαλια και ειχα τυλιξει τα χερια μου γυρω απο την μεση σου, με ενιωθα να αιωρουμε, τα ποδια μου στον αερα, τα χερια μου σε κρατουσαν και ησουν εσυ η επαφη μου με τη γη. Σαν μπαλονι με ιλιον. Σαν να φουσκωσε ο αερας μεσα μου και διεκδικησε τη θεση του. Και εσυ η γη, αναποφευκτα.
Και ειναι οι καιροι περιεργοι. Κατι η κριση, κατι οι νεκροι, κατι η επισκεψη στο νησι. "Εδω ο κοσμος καιγεται κι εσυ ασχολεισαι με τα γκομενικα;" Η φωνη της ρεαλιστριας φιλης ηχησε χτες το βραδυ μεσα απο το μσν. Χρονια τωρα καταναλωνω πολυ φαια ουσια στα "γκομενικα" ωσπου καπου πειστικα κι εγω οτι εχει νοημα αυτη η διαδικασια. Ειναι και οι ανθρωποι που ειναι τοσο γοητευτικα ομορφοι και τοσο τρομαχτικοι ταυτοχρονα. Με αποσυντονιζουν και με παρασερνουν απο δω κι απο κει.
Καποια στιγμη ειχα ανεβασει ενα ποστ για το πολυαμορι. Μετα ισως και να πηρα πισω οτι ειχα γραψει. Τωρα σκεφτομαι μακαρι να ημουν πολυγαμικη οσο και μακαρι να ημουν μονογαμικη. Και σαν να μην εφταναν ολα αυτα σε μια ωρα δουλευω, γιατι η "πνευματικη" εργασια δεν νοειται ως εργασια. Οσο και να διαβαζεις, οσο και να γραφεις δεν κανεις τιποτα. Σαν τις νοικοκυρες ενα πραγμα.
Ακουω τριτο προγραμμα, οτι και να παιζει,
http://62.103.164.228:8080/trito
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου