2:12

Ξανα εδω. Αθηνα. Δεν μενω πια στο πρασινο δωματιο αλλα στο γκρι-μωβ.
Νεοι ανθρωποι, παλιες προσδοκιες.
Και ξαφνικα, σαν απο το πουθενα, ενα πουθενα που παραμονευει
στις πιο ακαταλληλες στιγμες, νιωθω ξανα μοναξια.
Αισθημα αδυσωπητο, θα πεις, και τοσο αναλαφρα κενο ταυτοχρονα
και ειναι που πληγωνομαι τοσο ευκολα πια.
Ειναι που ξερω περισσοτερα
Ειναι που νιωθω περισσοτερα.

Πολλα βραδια μου λειπεις, τυλιγω το μαξιλαρι γυρω απ τα ποδια μου
αισθανομαι το σωμα σου διπλα μου.
Οταν βρισκομαστε δεν ειμαστε πια, δεν εμεινε τιποτα για να γινουμε.

Και να μαι παλι στο δρομο να ψαχνω εναν ερωτα και ερωτες βρισκονται
πολλοι. Ζητανε απο μενα αγαπη, τρυφεροτητα και ολο και κατι δινω,
ολο και καποιο κομματι αφηνω πισω μου φευγοντας.
Ειναι που ζηταω το δρομο, γι αυτο φευγω, επειδη οι στασεις με αποδεκατιζουν.
Ειναι που προτιμω να περπαταω επειδη τα πολλα οτοστοπ με εβγαλαν
καιρο τωρα εκτος πορειας, τοσο που εχασα το δρομο μου πια και μονο πηγαινω,
μεχρι το επομενο φαναρι.

Δεν ειναι οι αγκαλιες που με στεγνωνουν.
Ειναι τα λογια πριν και μετα.