Μετά από δύο μήνες απουσίας από το αγαπημένο μου αστικό περοβάλλον επέστρεψα με ένα κεφάλι γεμάτο σκέψεις και εμπειρίες. Επέστρεψα από την Λέσβο, συγκεκριμένα από την σκάλα της ερεσσού, με τις ωραίες παραλίες και τις ακόμα ωραιότερες στιγμές τις. Και τις χειρότερες επίσης.
Ξεκίνησα για ερεσσό για να νιώσω πιο κόντα στην ελευθερία και στην ασφάλεια που σου προσφέρει η ύπαρξη μιας γυναικέιας και λεσβιακής κοινότητας, αν ο δικός σου αυτοπροσδιορισμός ταυτίζεται ή έστω πλησιάζει στην λεσβιακή και στη γυναικεία ταυτότητα βέβαια. Και την συνάντησα, ως ένα σημείο φυσικά. 'Εφτασα στη Σκάλα έχοντας κλείσει δουλειά για ολόκληρη τη σεζόν, από τέλη ιουνίου μέχρι σεπτέμβρη. Είχα βρει ένα σχετικά φτηνό δωμάτιο και όλα έμοιαζαν να έχουν μπει σε ένα πρόγραμμα. 'Εφτασα εκεί μετά από πολλές πολλές ώρες ταξίδι με την φίλη μου, η οποία θα έμενε στην παραλία, στο γνωστό κάμπινγκ, παράνομο μεν, αφού ο δήμος όμως δεν προννοεί για τις κατασκηνώτριες και τους κατασκηνωτές, παραδοσιακό δε και πλήρως νομιμοποιημένο στη συνείδηση όσων επιλέγουν να μείνουν στη σκηνή τους.
Το μαγαζί στο οποίο δούλευα είναι μια από τις δυο βασικές καφετέριες της σκάλας, οι οποίες βρίσκονται σε διαρκή αντιπαράθεση μεταξύ τους, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο, θα μου πείτε στον κόσμο μας και το κυνήγι του μεγαλύτερου κέρδους, απογοητευτικό όμως για όσες οραματίζονται μια λεσβιακή κοινότητα που θα τη διακρίνει η αλλυλεγγύη και η συνεργασία. Λοιπόν τη τρίτη μέρα της δουλειάς απολύθηκα από το μαγαζί αυτο, την ίδια μέρα που είχα μιλήσει με την αφεντικό για τα τελευταία χαρτιά που χρειαζόμουν για τα ένσημά μου. Δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω το γιατί αρκεί να είχα λίγη παρατηρητικότητα και αρκετή αυτοσυνείδηση. Δυστηχώς έχω ένα θέμα, μια αλλεργία στο maintsream και αυτό φαίνεται αρχικά στην εμφάνισή μου. Το πως είμαι, βέβαια, και το τι με κάνει να νιώθω καλά με εμένα, από ότι φάνηκε, δεν είναι συμβατό με το τι πιστεύετε ότι κάνει καλό στους γύρω. Σε ένα μαγαζί που το 90% των πελατισσών είναι λεσβίες, το μέρος στο οποίο βρίσκεται είναι γνωστό βασικά για το ότι κάνουν τις διακοπές τους λεσβίες και ακόμη η ιδιοκτήτρια είναι λεσβία, ο τρόπος με τον οποίο γίνεται αντιληπτή η ιδανική εμφάνιση είναι εντελώς στρέιτ και ετεροκανονική. Και το λέω αυτό γιατί βάζω το χέρι μου στην φωτιά ότι απολύθηκα λόγω της άρνησης μου να χρησιμοποιήσω ξυραφάκι όπως "οφείλουν" να κάνουν τα κοριτσάκια. Και αυτό χωρίς καμία διάθεση μομφής στα ίδια τα κορίτσια που το κάνουν αλλά με μεγάλη πικρία προς αυτές που το επιβάλλουν με τον δικό τους κάθε φορά τρόπο.
Έμεινα λοιπόν χωρίς δωμάτιο και χωρίς εισόδημα. Σιγά μην έφευγα όμως από το μέρος! Πήρα τη σκηνούλα μου και μετακόμισα δίπλα στο κύμα. Άλλη δουλειά δεν βρήκα αμέσως, αλλά μια χαρά τα κατάφερα φτιάχνοντας κάποιες αφίσσες, με τις λιγοστές γνώσεις γραφιστικής μου και παίζοντας μουσική στα μπιτς πάρτυ στο τέλος της παραλίας μπροστά από την φωτιά με τις επίσης λιγοστές γνώσεις μουσικής μου. Εντάξει, υπήρξαν αρκετές στιγμές που τα νεύρα μου έσπασαν λόγω του αέρα, της δυσκολίας να κάνω ένα ολοκληρωμένο μπάνιο και της άμμου που τρύπωνε παντού και πάντα όσο και αν προσπαθούσα με μαγικά ξόρκια να την κρατάω μακρυά μου. Ο μικρός πρίγκηπας τελικά επιβίωσε και γύρισε σώος και αβλαβής!
Ο βασικός λόγος για τον οποίο γράφω αυτό το άρθρο, είναι η απουσία, όχι αποδοχής ή ανεκτικότητας στη διαφορετικότητα, σιχαμένες λέξεις, αλλά η απουσία σχεδόν της ίδιας της διαφορετικότητας. Και μάλιστα σε ένα χωρό όπου τα άτομα που τον κατοικούν τα καλοκαίρια αντιμετωπίζονται ως διαφορετικά στην υπόλοιπη ζωή τους. Για να γίνω πιο σαφής, εγώ πήγα στην ερεσσό ως λεσβία και βασικά ως γυναίκα. Από την μια το μέρος με έκανε να νιώσω πως με αγκαλιάζει και από την άλλη πως θέλει να με κανονικοποιήσει. Για την καφετέρια δεν ήμουν αρκετά "κανονική" γυναίκα ώστε να σερβίρω τον καφέ με τρίχες στα πόδια και στην μασχάλη. Αλλά υπάρχει και άλλο περιστατικό που επιβεβαιώνει αυτή μου την υποψία.
Ένα βράδυ έπαιζα μουσική στο μπιτς πάρτυ με drag εμφάνιση. Δεν συστήθηκα ως αγόρι, καθώς με είχαν γνωρίσει ως κορίτσι, ως τέτοιο όμως φαινόμουν. Στο γυρισμό, νωρίς το πρωί προς τη σκηνή , μια γνωστή λίγων ημερών, οπότε δεν περίμενα ότι θα έπαιρνε το θάρρος για τόσο προσωπικά σχόλια αφού μου είπε πόσο μου παέι το μούσι, μου πρότεινε να πάρω ορμόνες για να το σταθεροποιήσω, προφανώς. Το πρώτο το πήρα ως κοπλιμέντο, το δεύτερο με προβλημάτισε. Το πήρα ως μια προτροπή για να μπω σε ένα κουτάκι. Σε ένα κουτάκι κατανοητό και λογικό. Αφού σου αρέσει να είσαι αγόρι μονιμοποίησέ το. Και στη συνέχεια μια άλλη κοπέλα με ρώτησε αν παίρνω ήδη ορμόνες, λόγω της τριχοφυίας μου προφανώς. Ο λόγος περί τριχών δεν σταμάτησε εκεί βέβαια, σχόλια συνέχισαν να γίνονται από φίλες και γνωστές και δεν μπορώ να πω ότι ήταν πάντα άσχημα. Όσα άτομα βρήκα σέξυ και μπορέσαμε να έρθουμε κοντά και σε επικοινωνιακό και φιλικό επίπεδο με έβρισκαν και εμένα σέξυ και κοντά στο τρόπο σκέψης. Είναι όμως τόσο λίγα...
Αυτό που με προβλημάτισε βασικά, έιναι η εμμονή στα δευτερεύοντα χαρακτηριστικά του φύλου και στη σωστή κατανομή τους. Δηλαδή, είσαι άντρας; Έχεις τρίχες και φοράς αυτά τα ρούχα. Είσαι γυναίκα; Τότε δεν έχεις τρίχες και φοράς άλλα ρούχα. Όσον αφορά στη στάση του σώματος και τις συμπεριφορές δεν υπήρχε κάποιο θέμα αναλογίας με το βιολογικό φύλο. Ανάλογα με τι σου βγαίνει ή τι υιοθετείς κατατάσεσαι στα κουτάκια των μπουτς και φαμμ.
Έχει και η ελευθερία έκφρασης τα όρια της λοιπόν. Τώρα που γύρισα όμως στην αθήνα νιώθω πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ανάγκη να σπάσω τα κουτάκια που μου επιβάλλονται και που επιβάλλω και εγώ κάποιες φορές. Για να τελειώνω με τις φλυαρίες μου, δεν απογοητεύτηκα από την ερεσσό, δεν περίμενα και κάτι τελείως διαφορετικό. Από την μια με έκανε να νιώσω δύναμη και από την άλλη με έκανε να σκεφτώ ακόμη μια φορά πως η ετεροκανονικότητα και η στρέιτ λογική είναι ένας βαθιά ριζωμένος τρόπος με τον οποίο έχουμε μάθει να κατανοούμε τους ανθρώπους γύρω μας. Αλλά, ρε γαμώτο, πρέπει να αρχίζουμε να τον αλλάζουμε!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου