"Μα, εσυ, εχεις θεμα ταυτοτητας",
μου ειπε ενα βραδυ μια συμφοιτητρια και φιλη.
"Δεν εχω θεμα ταυτοτητας, θεμα με το φυλο μου εχω.."
της απαντησα εγω σε μια προσπαθεια να διαχωρισω τι σημανει φυλο απο το πως καταλαβαινουμε τον εαυτο μας. Καθως εχω ξεκαθαρο στο μυαλο μου πως περσι, προπερσι, μια βδομαδα πριν, ημουνο ιδιος ανθρωπος. Σκεφτομαι πανω κατω με τον ιδιο τροπο, μου αρεσουν τα ιδια χρωματα, οι ιδιες γευσεις, αγαπαω και μισω, με τους ιδιους πανω κατω τροπους, τους ανθρωπους γυρω μου.
Ειναι ομως ακριβως ετσι; Και γιατι το φυλο να συνδεεται με την ταυτοτητα και οχι ας πουμε το χρωμα των μαλλιων; Αν αποφασιζα μια μερα να τα βαψω ξανθα, καμια και κανεις δεν θα προβληματιζοταν για το συνεχες της υπαρξης μου(μπορει βεβαια και να προβληματιζοταν καθως ειμαι αρκετα μελαχρινος για να περασει απαρατηρητο κατι τετοιο!). Αρα τι ειναι αυτο που διαχωριζει τα εμφυλα χαρακτηριστικα μας απο τα υπολοιπα; Γιατι τα πρωτα να θεωρουνται τοσο εγγεγραμενα στον πυρηνα μας, που οταν αλλαζουν να θεωρουμαστε αλλοι ανθρωποι;
Αρχικα θα πρεπει να ανατρεξουμε στις κλινικες που γινονται γεννησεις. Σε πολλες περιπτωσεις, αλλη ειναι η αντιδραση των γονιων στη γεννηση μιας κορης αλλη στη γεννηση ενος γιου. Στη συνεχεια αλλα ρουχα φορανε στα αγορακια αλλα στα κοριτσακια, με αλλα παιχνιδια παιζουν ,αλλες συμβουλες συμπεριφορας δεχονται, αλλιως μεταφραζονται οι πραξεις τους. Θεωρουνται με αλλα λογια διαφορετικης μορφης και ουσιας οντα. Μεγαλωνοντας η μαμα ενος κοριτσιου θα νιωσει αβολα οταν αυτο αρχισει να φοραει τα ρουχα του μπαμπα της και οχι τα κραγιον της ή ενος αγοριου, που χαζευει στον καθρεφτη φορωντας τις γοβες της. Ειναι και οι δυο λαθος μορφες επιτελεσης του ανατομικου τους φυλου, πιο σωστα αυτου που θεωρειται ανατομικο τους φυλο. Τα παιδια αυτα μπορει να θεωρηθουν παθολογικες περιπτωσεις, ειναι πιθανον να διαγνωστει σε αυτα διαταραχη ταυτοτητας. Και γιατι; Γιατι εχουμε μαθει πως υπαρχουν πολυ συγκεκριμενες ταυτοτητες επιτρεπτες και οριοθετημενες και πολυ συγκεκριμενες εκφρασεις τους.
Οι σημασιες των φυλων , βιολογικων και κοινωνικων, εχουν μια μακρα ιστορια πισω τους. Ο 19ος αιωνας με την πιστη στο ατομο, το ακεραιο και ολοκληρωμενο, η ιατρικη, η ψυχιατρικη και η βιολογια, η παιδαγωγικη και η επικρατηση του θεσμου της οικογενειας, επαιξαν μεγαλο ρολο στη διαμορφωση της σημερινης σκεψης και κουβαλανε μαζι τους πολλες κανονικοποιησεις και περιορισμους. Απο την αλλη οι "ιδανικες", ολοκληρωμενες ταυτοτητες, οι ιδανικες εμφυλες επιτελεσεις δεν ειχαν ποτε ενα πραγματικο, χειροπιαστο αναλογο. Αποτελουν φαντασιακα μετρα συγκρισης στα οποια, ο οποιοσδηποτε και η οποιαδηποτε αποτυγχανει, καθε φορα που βρισκεται απεναντι τους, να ταυτιστει πληρως. Αποτελουν επισης μετρο ταξινομησης, ιεραρχησης και κατηγοριοποιησης. Οσο πιο κοντα στο "τελειο" βρισκεσαι, τοσο περισσοτερο εντασσεσαι στην εννοια του ανθρωπινου και αυτου που μπορει να διαννοηθει, να μπει μεσα το λογο ως πραγματικοτητα, ως εφικτη και βιωσιμη ζωη. Αλλα αν το "ιδανικο", το "κανονικο" βρισκεται στο επιπεδο του φαντασιακου, που επιβαλει εναν διαρκη αγωνα για την εναρμονιση μαζι του, και τα δημιουργηματα του εμενα δεν με αφορουν γιατι πρεπει, οχι μονο να συγκρινομαι με αυτο αλλα να βρισκω και τον εαυτο μου κατωτερο του, διαταραγμενο και προβληματικο, καθε φορα που η συγκριση με κατατασει στον χωρο του διαφορετικου (και αρα- με αυτα τα δεδομενα-αλλοκοτου);
Οι ταυτοτητες μας, δεν ειναι το χρωμα των μαλλιων μας, δεν ειναι τα εμφυλα χαρακτηριστικα μας. Δεν ειναι σταθερες και αναλοιωτες στον χρονο. Οι ταυτοτητες μας ειμαστε εμεις με τα χιλιαδες μικροπραγματα που μας περιβαλουν και η μεταξυ μας αλληλεπιδραση. Μπορω εγω να ειμαι καποιος ξεχωριστος και μοναδικος, χωρις να λαμβανω υποψιν μου τους ανθρωπους γυρω μου; Τις οικογενειες, τις ομαδες και τις κοινοτητες στις οποιες καθε φορα εντασομαι ή ερχομαι σε συγκρουση; Ο εαυτος ειναι διαδραστικος, οπως και καθε τι αλλωστε που κανουμε. Αυτη ειναι και η ομορφια του να εισαι ανθρωπος, αλλα ταυτοχρονα και το μανικι του!
μου ειπε ενα βραδυ μια συμφοιτητρια και φιλη.
"Δεν εχω θεμα ταυτοτητας, θεμα με το φυλο μου εχω.."
της απαντησα εγω σε μια προσπαθεια να διαχωρισω τι σημανει φυλο απο το πως καταλαβαινουμε τον εαυτο μας. Καθως εχω ξεκαθαρο στο μυαλο μου πως περσι, προπερσι, μια βδομαδα πριν, ημουνο ιδιος ανθρωπος. Σκεφτομαι πανω κατω με τον ιδιο τροπο, μου αρεσουν τα ιδια χρωματα, οι ιδιες γευσεις, αγαπαω και μισω, με τους ιδιους πανω κατω τροπους, τους ανθρωπους γυρω μου.
Ειναι ομως ακριβως ετσι; Και γιατι το φυλο να συνδεεται με την ταυτοτητα και οχι ας πουμε το χρωμα των μαλλιων; Αν αποφασιζα μια μερα να τα βαψω ξανθα, καμια και κανεις δεν θα προβληματιζοταν για το συνεχες της υπαρξης μου(μπορει βεβαια και να προβληματιζοταν καθως ειμαι αρκετα μελαχρινος για να περασει απαρατηρητο κατι τετοιο!). Αρα τι ειναι αυτο που διαχωριζει τα εμφυλα χαρακτηριστικα μας απο τα υπολοιπα; Γιατι τα πρωτα να θεωρουνται τοσο εγγεγραμενα στον πυρηνα μας, που οταν αλλαζουν να θεωρουμαστε αλλοι ανθρωποι;
Αρχικα θα πρεπει να ανατρεξουμε στις κλινικες που γινονται γεννησεις. Σε πολλες περιπτωσεις, αλλη ειναι η αντιδραση των γονιων στη γεννηση μιας κορης αλλη στη γεννηση ενος γιου. Στη συνεχεια αλλα ρουχα φορανε στα αγορακια αλλα στα κοριτσακια, με αλλα παιχνιδια παιζουν ,αλλες συμβουλες συμπεριφορας δεχονται, αλλιως μεταφραζονται οι πραξεις τους. Θεωρουνται με αλλα λογια διαφορετικης μορφης και ουσιας οντα. Μεγαλωνοντας η μαμα ενος κοριτσιου θα νιωσει αβολα οταν αυτο αρχισει να φοραει τα ρουχα του μπαμπα της και οχι τα κραγιον της ή ενος αγοριου, που χαζευει στον καθρεφτη φορωντας τις γοβες της. Ειναι και οι δυο λαθος μορφες επιτελεσης του ανατομικου τους φυλου, πιο σωστα αυτου που θεωρειται ανατομικο τους φυλο. Τα παιδια αυτα μπορει να θεωρηθουν παθολογικες περιπτωσεις, ειναι πιθανον να διαγνωστει σε αυτα διαταραχη ταυτοτητας. Και γιατι; Γιατι εχουμε μαθει πως υπαρχουν πολυ συγκεκριμενες ταυτοτητες επιτρεπτες και οριοθετημενες και πολυ συγκεκριμενες εκφρασεις τους.
Οι σημασιες των φυλων , βιολογικων και κοινωνικων, εχουν μια μακρα ιστορια πισω τους. Ο 19ος αιωνας με την πιστη στο ατομο, το ακεραιο και ολοκληρωμενο, η ιατρικη, η ψυχιατρικη και η βιολογια, η παιδαγωγικη και η επικρατηση του θεσμου της οικογενειας, επαιξαν μεγαλο ρολο στη διαμορφωση της σημερινης σκεψης και κουβαλανε μαζι τους πολλες κανονικοποιησεις και περιορισμους. Απο την αλλη οι "ιδανικες", ολοκληρωμενες ταυτοτητες, οι ιδανικες εμφυλες επιτελεσεις δεν ειχαν ποτε ενα πραγματικο, χειροπιαστο αναλογο. Αποτελουν φαντασιακα μετρα συγκρισης στα οποια, ο οποιοσδηποτε και η οποιαδηποτε αποτυγχανει, καθε φορα που βρισκεται απεναντι τους, να ταυτιστει πληρως. Αποτελουν επισης μετρο ταξινομησης, ιεραρχησης και κατηγοριοποιησης. Οσο πιο κοντα στο "τελειο" βρισκεσαι, τοσο περισσοτερο εντασσεσαι στην εννοια του ανθρωπινου και αυτου που μπορει να διαννοηθει, να μπει μεσα το λογο ως πραγματικοτητα, ως εφικτη και βιωσιμη ζωη. Αλλα αν το "ιδανικο", το "κανονικο" βρισκεται στο επιπεδο του φαντασιακου, που επιβαλει εναν διαρκη αγωνα για την εναρμονιση μαζι του, και τα δημιουργηματα του εμενα δεν με αφορουν γιατι πρεπει, οχι μονο να συγκρινομαι με αυτο αλλα να βρισκω και τον εαυτο μου κατωτερο του, διαταραγμενο και προβληματικο, καθε φορα που η συγκριση με κατατασει στον χωρο του διαφορετικου (και αρα- με αυτα τα δεδομενα-αλλοκοτου);
Οι ταυτοτητες μας, δεν ειναι το χρωμα των μαλλιων μας, δεν ειναι τα εμφυλα χαρακτηριστικα μας. Δεν ειναι σταθερες και αναλοιωτες στον χρονο. Οι ταυτοτητες μας ειμαστε εμεις με τα χιλιαδες μικροπραγματα που μας περιβαλουν και η μεταξυ μας αλληλεπιδραση. Μπορω εγω να ειμαι καποιος ξεχωριστος και μοναδικος, χωρις να λαμβανω υποψιν μου τους ανθρωπους γυρω μου; Τις οικογενειες, τις ομαδες και τις κοινοτητες στις οποιες καθε φορα εντασομαι ή ερχομαι σε συγκρουση; Ο εαυτος ειναι διαδραστικος, οπως και καθε τι αλλωστε που κανουμε. Αυτη ειναι και η ομορφια του να εισαι ανθρωπος, αλλα ταυτοχρονα και το μανικι του!
1 σχόλιο:
"ο εαυτός είναι διαδραστικός"
Τόσο καλά συνοψίζει αυτή η φράση και το κείμενό σου, και όσα σκέφτομαι..
Τον τελευταίο καιρό, γνώρισα ένα άτομο το οποίο αυτοπροσδιορίζεται ως crossdresser. Δε θα έμπαινα καν σε διαδικασία να πω αν είναι αρσενικός crossdresser ή θηλυκή crossdresser, η βασική τ@ ταυτότητα είναι η ρευστότητα. Και σκέφτομαι, όσο ακόμα είχα την εδραιωμένη αντίληψη για τα φύλα, πόσο δύσκολο θα μου ήταν να μπαίνω κάθε φορά στο νόημα φύλου αυτού του ατόμου!
Δηλαδή όταν τη μια στιγμή γαμιόμαστε ως δυο λεσβίες, και την άλλη στιγμή μου προτείνει να δεχτώ το σπέρμα του στο μουνί μου, υπό άλλες συνθήκες θα σήμαινε ότι γαμιέμαι με δυο διαφορετικά άτομα. Ή με ένα 'αναποφάσιστο' άτομο. Αλλά δεν είναι έτσι! Το φύλο είναι interactive, ακόμα κι αν θεωρηθεί ότι το συγκεκριμένο άτομο είναι μια "extreme" μορφή από την άποψη ότι αλλάζει ταυτότητα σε κλάσματα δευτερολέπτου αντί σε βάθος χρόνου. Εγώ προσωπικά το βρίσκω υπέροχο.
Ξέρω πολύ κόσμο βέβαια που το βρίσκει ανώμαλο, προσβλητικό, ψυχοπαθολογικό και απειλή για την καθεστικυία τάξη. Τουλάχιστον σ'αυτό το τελευταίο έχουν δίκιο, και καιρός της είναι της καθεστικυίας τάξεως να αλλάξει.
φιλάκια
χριστίνα
Δημοσίευση σχολίου