Έχει φτάσει απρίλης και κάπου παραπαίω μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Τα τελευταία βράδια περνάω πολύ ώρα μέσα στη μπανιέρα. Την γεμίζω με ζεστό νερό, παίρνω μαζί τον καπνό μου και αράζω μέχρι να βαρεθώ. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με ένα όνειρο που είδα πριν κάνα μήνα. Είδα, λέει, ότι βούλιαζα κάτω από το νερό και ένιωθα πολύ όμορφα. Σαν να καταδύομαι σε έναν χώρο ασφαλή. Ασφαλή γνώριμο και οικείο. Κάπως έτσι, λίγο ασυνείδητά μάλλον, ανακάλυψα τις χαρές τις μπανιέρας και του ζεστού νερού. Η αλήθεια είναι πως βουλιάζω σε αυτή τη μικρή ορθογώνια μπανιέρα κάθε φορά που νιώθω ότι διαλύομαι. Κάπως ξαναβρίσκω την επαφή με τα κομμάτια μου. Με το άθροισμα των μελών μου ως όλο. Σαν το στάδιο του καθρέφτη ένα πράγμα, χωρίς τον λακάν απαραίτητα.