ποστ ν.

Έτσι απλά κάθομαι εδώ,
Σαν να κοιμάμαι, σαν να είμαι ξύπνια. Το τέταρτο δάχτυλο του δεξί μου
Χεριού πονάει και δυσκολέυομαι να γ΄ραψω. Μα κάπως συνηθίζω αι χρησιμοποιώ άλλα δάχτυλα.
Πολλά λάθη παρ’ όλα αυτά. Είπα θα κοιμηθώ νωρίς και είναι ήδη δυο. 2.
Το κομμένο μου δάχτυλο. Έχει μια γραμμή κάθετη στο νύχι και λίγο αίμα. Όχι αίμα, bedanine. “Κόκκινο» το λεγα μικρή και φοβόμουν μήπως τσούξει η πληγή.
Η αλήθεια είναι πως όπως γράφω σε σκέφτομαι. Περίεργο μου φαίνεται. Σχεδόν μη πραγματικό.
Όλα γίνονται αισθήσεις. Γεύσεις. Ροές και φράγματα. Πάντα τα φράγματα. Υψώνονται εκεί που δεν
Το περιμένεις. Αναπόφευκτα.
Η χτεσινή νύχτα ήταν μια άλλη χωροχρονική ανακάλυψη. Όλο λοφίσκους και πυκνά
Χορτάρια. Μου θυμίζει, τώρα, μια άλλη ανοιξιάτικη νύχτα με πολύ γρασίδι και υγρασία. Υγρασία παντού. Στο χορτάρι, στα χέρια, στα στόματα, παντού.
Και είναι που μπλοκάρω πάντα την καλύτερη στιγμή. Εκεί που σε άλλη περίπτωση
Θα ερχόταν λίγο ηλιοβασίλεμα και πιασμένα χέρια. Σαν τις αφίσες που πουλάνε ακόμα ίσως κάποιοι πλανόδιοι πωλητές. (Μεγάλοι ή μικροί, τι σημασία έχει ο προσδιορισμός άραγε;)
Η αποτυχία μιας υποδειγματικής επιτέλεσης ρομάντζου σκαλώνει ξανά και ξανά στην ανυπέρβλητη ευθυνοφοβία μου. Και στην μεγάλη αίσθηση ευθύνης επίσης. Σαν να παίζω τένις με τα σωθικά μου.
Που είσαι; Το ξέρεις ότι δυσκολεύομαι να κοιμηθώ μόνη; Επίσης δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και με παρέα. Μόνο το χόρτο και το σεξ βοηθάνε. Αλλά και τα δυο κοστίζουν. Ποικιλοτρόπως.
Φοβάμαι και τους ήχους και την απόλυτη ησυχία. Είναι αυτό το ανικανοποίητο που με έχει ορίσει. Και με έχει συσκοτίσει.
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν. Και να δεις που θα κοιμηθώ μυρίζοντας το σώμα σου. Από μακριά.