η εμμηνος ρυση κυλαει...

Όταν μου ‘ρχεται περίοδος μπαίνω στη διαδικασία μυστικιστικής προσέγγισης του σώματός μου. Σαν να νιώθω έντονα τις εσωτερικές του λειτουργίες μέσω του πόνου, που είναι σταθερός και βαθύς, κάτω από τον αφαλό μου. Όσο γράφω τόσο τον νιώθω να μεγαλώνει και να απλώνεται στο υπόλοιπο σώμα μου σαν ενέργεια που με καθηλώνει. Μ’ αρέσει, όταν έχω περίοδο, απλά να κάθομαι σπίτι ή να ξαπλώνω κάπου ήσυχα και να με αφουγκράζομαι. Καμιά φορά βάζω τα χέρια μου στην κοιλιά μου και με νιώθω. Είναι σαν να παραδίνομαι σε ανάγκες που δεν εκφράζονται με λέξεις, που άλλες φορές δεν θα τις παραδεχτώ, κυρίως λόγω της δυτικοθρεμένης τετράγωνης λογικής μου. Ο πόνος συνδέεται ναρκισσιστικά με την ηδονή, μέσω της ερωτικοποίησης του πονεμένου μέλους, κατά Φρόιντ. Τώρα απλά ερωτικοποιώ τις λειτουργίες μου, τις αόρατες και άηχες. Πράγματι νιώθω ηδονικά, όχι για κάποιο μέλος μου συγκεκριμένο αλλά για όλη μου τη σωματική ύπαρξη, χωρίς να την κατονομάζω κάπως ή να την ορίζω. Απλά αισθάνομαι, νιώθω.


«Αδιαθεσία». Γιατί η έμμηνος ρύση να χαρακτηρίζεται με αυτή τη λέξη; Πάντα αρνητικές συνδηλώσεις. Είναι η εξωτερίκευση υγρών; Η αίσθηση ότι το σώμα είναι τρωτό; Ότι μέσω του αίματος το σώμα επικοινωνεί με τον εξωτερικό του κόσμο; Ότι τον μιαίνει μέσο αυτού; Γιατί άτομα (συνήθως άτομα που χαρακτηρίζονται ως γυναίκες) δεν επιτρεπόταν να μπαίνουν στην εκκλησία όταν είχαν περίοδο; Γιατί σε προηγούμενους αιώνες οι τερατογενέσεις δικαιολογούταν από τη σεξουαλική επαφή κατά τη διάρκεια της περιόδου; Τι κάνει την περίοδο σημαντική ώστε να περιγράφεται από τόσες εκφράσεις και ταυτόχρονα να αποκαλεί αμηχανία και ντροπή; Τόσο σε όσα άτομα την έχουν, δεν πας εύκολα στη τουαλέτα με τη σερβιέτα ή το ταμπόν στο χέρι σε ένα δημόσιο χώρο. Όσο και σε άτομα που δεν την έχουν. Ο πατέρας μου μια φορά είχε δυσκολευτεί πολύ να περιγράψει στον αδελφό μου τι είναι. «Κάποιες μέρες το μήνα οι γυναίκες είναι άρρωστες». Χμ, όχι μόνο μόνο οι «γυναίκες» έχουν περίοδο αλλά είναι και «άρρωστες»! Τότε του την είπα, αλλά τώρα το σκέφτομαι χαμογελώντας. Ο καημένος πρέπει να δυσκολεύτηκε να περιγράψει κάτι το οποίο είχε περιγραφεί ( ή όχι) και στον ίδιο με την ίδια αμηχανία.


Η περίοδος, μέσω μιας ουσιοκρατικής προσέγγισης, είναι ένας από τους τρόπους βίωσης του φύλου. Κάτι που μοιράζονται οι
«γυναίκες». Κάτι, όπως και η γέννα, που τις κάνει γυναίκες. Συνδέεται με τα εσωτερικά γεννητικά όργανα, την «φύση», το «ένστικτο». Σε κάποιες φυλές οι άντρες ορισμένες μέρες του μήνα κόβονταν τελετουργικά, ώστε να φύγει το κακό αίμα και να καθαρίσει ο οργανισμός τους. Είχαν και αυτοί περίοδο. Σε φυλές που ίσως οι σωματικές λειτουργίες δεν συνδέονται με έμφυλα, κοινωνικά, χαρακτηριστικά. Άσε που δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι που (αυτο) προσδιορίζονται ως γυναίκες περίοδο.


Η περίοδος είναι μια σωματική λειτουργία, σε άλλα σώματα έρχεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα, σε άλλα όχι. Σε άλλα πάλι δεν έρχεται καθόλου. Όταν έρχεται στο δικό μου σώμα, όταν έχω χρόνο και χώρο να απολαύσω τη δυνατότητα χαλάρωσης που μου προσφέρει, την απολαμβάνω. Όταν πάλι δεν την έχω, απλά την αφήνω, όσο μπορώ, να με πάει με τους ρυθμούς της. Δεν την νιώθω πάντα το ίδιο έντονα. Είναι φορές που έχω διάφορα στο μυαλό μου για να της δώσω ιδιαίτερη σημασία.