ποια η διαφορα μεταξυ μιας "φαμ" και μιας "αδελφης";
14.8.10
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
skip to main |
skip to sidebar
Από τη στιγμή που εμείς δημιουργήσαμε και συνεχώς δημιουργούμε την κοινωνία, από τη στιγμή που κάνοντας αυτό μας κάνει αυτό που είμαστε, τότε πρέπει να παλέψουμε για να υπερασπιστούμε αυτή την ικανότητα, αλλιώς θα βρεθούμε να επιτρέπουμε στις θεσμίσεις που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε να καθορίζουν το μέλλον μας. Αυτός ο τρόπος οπτικής της κοινωνίας θεμελιώνει ξεκάθαρα την πολιτική αρχή της αυτονομίας.
Ετικέτες
Αρχειοθήκη ιστολογίου
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
25 ΜΑΪΟΥ, Κ. Γωγου
και θα βγω στους δρόμους
όπως και χτες.
Και δεν θα συλλογιέμαι παρά
ένα κομμάτι από τον πατέρα
κι ένα κομμάτι από τη θάλασσα
-αυτά που μ' άφησαν-
και την πόλη. Την πόλη που τη σάπισαν.
Και τους φίλους μας που χάθηκαν.
Ένα πρωί θα ανοίξω την πόρτα
ίσα ολόισα στη φωτιά
και θα μπω όπως και χτες
φωνάζοντας "φασίστες!!"
στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες
μ' ένα κόκκινο λάβαρο
ψηλά να γυαλίζει στον ήλιο.
Θ' ανοίξω την πόρτα
και είναι -όχι πως φοβάμαι-
μα να, θέλω να σου πω, πως δεν πρόλαβα
και πως εσύ πρέπει να μάθεις
να μην κατεβαίνεις στο δρόμο
χωρίς όπλα όπως εγώ
- γιατί εγώ δεν πρόλαβα-
γιατί τότε θα χαθείς όπως και εγώ
"έτσι" "αόριστα"
σπασμένη σε κομματάκια
από θάλασσα, χρόνια παιδικά
και κόκκινα λάβαρα.
Ένα πρωί θ' ανοίξω την πόρτα
και θα χαθώ
με τ΄όνειρο της επανάστασης
μες την απέραντη μοναξιά
των δρόμων που θα καίγονται,
μες την απέραντη μοναξιά
των χάρτινων οδοφραγμάτων
με το χαρακτηρισμό -μην τους πιστέψεις!-
Προβοκάτορας.
25 ΜΑΪΟΥ, Κ. Γωγου
4 σχόλια:
Ότι, συνήθως, η femme δεν μου αρέσει.
Καμιά φορά -κι όχι πάντα- η υπεραπλούστευση είναι το μόνο που μου απομένει...
ναι, υπεραπλουστευση αλλα σε ποια βαση; δηλαδη τι αφαιρεις απο τη μεγαλη εικονα για να βρεις ενα πυρηνα και να πεις α, αυτος ο πυρηνας σημασιοδοτει αυτο που εννοω λεγοντας τη ταδε η τη δεινα λεξη..
Κοίτα, αφού επιμένεις, ας το συζητήσουμε: Αν υποθέσουμε ότι πρόκειται για δυο διαφορετικά σημεία στην καμπύλη της επιτυχημένης επιτέλεσης -η μεγάλη εικόνα- και τα ξεβρακώσουμε από οτιδήποτε προσπαθεί να συσκοτίσει την κοινωνική-πολιτισμική τους βαρύτητα, μας μένει μια απειλητική επιτυχία (όπως κάθε επιτυχία, άλλωστε) και μια soothing αποτυχία (αντίστοιχα). Αυτός είναι ο πυρήνας που σημασιοδοτεί την τάδε και την δείνα λέξη (σε ό,τι με αφορά τουλάχιστον), αλλά, όπως καταλαβαίνεις, εδώ πάει περίπατο η υπεραπλούστευση, κι αυτό δεν είναι σωστό. Η υπεραπλούστευση είναι για το ταραγμένο μυαλό ό,τι ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός για τους λενινιστές: γα-λη-νη!
έχω όλες τις απαντήσεις!
"femme" και "αδερφές" δεχόμαστε και οι δύο την υποτίμηση της θηλυκότητας, δηλαδή ότι μας υποτιμούν ως θηλυκότητες. ξέρεις, όπως λέει εκείνη η j.b. ότι οι λεσβίες έχουν μεταξύ τους ένα κοινό: την καταπίεση της ομοφοβίας.
κατά τα άλλα μπορούν να είναι υπέροχες επιτελέσεις, όπως και κάθε queer συνθήκη ύπαρξης.
Δημοσίευση σχολίου